“Tolong …tolong. Perogol…. Pencabul…penjahat!” Aisya menjerit. Jeritan yang tak mungkin didengari sesiapa pun.
“Saya bukan orang jahat lah. Jeritlah kuat-kuat. Pergi mintak tolong kat burung-burung kat tepi tembok tu atau panggil kapal terbang tu turun tolong awak!” Jerit Shauqi kembali.
“Lepaslah penjahat gila!” Aisya meronta-ronta dan cuba melepaskan tangannya. Pertama kali berdepan dengan lelaki gila dia tak tahu apa yang perlu dia buat selain menjerit meminta tolong.
“Awak tuduh saya penjahat. Cik Sumi Jeli yang cantik manis, awak yang tarik saya tadi lepas tu nangis kat dada saya jadi awaklah yang cabul saya. Awaklah penjahat.” Shauqi enggan mengalah walaupun sedikit sebanyak memang salahnya. Kalau dia tak mendekati Cik Sumi tadi pasti perkara ini tak terjadi. Sepatutnya dia membiarkan sahaja Cik Sumi menangis sorang-sorang. Tapi sebelum ni Cik Sumi tak perasan pun dia duduk di sebelah.
“Cuba ingat baik-baik Cik Sumi. Awak panggil saya Maria tadi. Awak yang gatal nak peluk saya sampaikan saya tak sampai hati nak marah. So secara teknikalnya awak yang jahat sebab awak yang cuba cabul kejejakaan saya. Betul tak?”
“Kejejakaan? Apa tu?” Aisya buat muka pelik. Tak pernah pulak dengar ayat tu.
“Perempuan kan panggil kehormatan lelaki panggil kejejakaanlah. So sekarang awak mengaku je yang awaklah penjahat sebenarnya kat sini.”
Aisya diam membisu. Betul ke dia yang menarik lelaki di hadapannya ini.
“Perempuan kan panggil kehormatan lelaki panggil kejejakaanlah. So sekarang awak mengaku je yang awaklah penjahat sebenarnya kat sini.”
Aisya diam membisu. Betul ke dia yang menarik lelaki di hadapannya ini.
